Rozdział 8 Nowe demony, to nowe zagrożenie

 

Leżałem na wielkiej, skórzanej kanapie opatrywany przez elfy. Byłem w ośrodku Etana od dłuższego czasu. Nawet nie wiem jak tu trafiłem. Zresztą niewiele pamiętam od czasu zaczęcia się uczty. Tak jakbym miał wielką dziurę w samym środku głowy, przez którą uciekają moje myśli. Od czasu do czasu, wspomnienia wracają. Jednak wcale mnie to nie cieszy, bo z nich wynika, że zabiłem co najmniej dziesięć osób, ba – może i nawet więcej. Ta świadomość mnie przerażała. Na samą myśl o tym, jakim potworem stałem się podczas tej próby, ciarki przeszły mi po plecach i wszystkie włoski na moim ciele stanęły dęba. To było przerażające. Po głowie chodziła mi masa pytań. Jednak najbardziej zastanawiało nie jedno – dlaczego nic nie pamiętam? Dlaczego mam luki w pamięci?

Podniosłem rękę, aby otrzeć pot z czoła, a z ust wyrwał mi się głośny syk. Rana na ramieniu piekła mnie niemiłosiernie, a niedelikatne ruchy uzdrowicieli jeszcze pogarszały mój stan. Opuściłem rękę i przymknąłem lekko oczy, starając się tłumić swój ból. Czułem jak nowo założony mi bandaż, ponownie przesiąka mi krwią. Usłyszałem przerażone szepty elfów. Nie wiedzą już co mają robić, skończyły im się pomysły. To jasne jak słońce na czarnym niebie. Któryś z uzdrowicieli do mnie podszedł i przyłożył mi dłoń do czoła. Wzdrygnąłem się, kiedy poczułem na swojej skórze chłód, bijący od stworzenia. Podniosłem na chwilę powieki i ujrzałem rudowłosą elfkę, która patrzyła na mnie z troską. Była piękna, jak na stworzenie z tej rasy. Jej lekko skośne oczy miały barwę pomarańczy, a usta były w kolorze dojrzałych malin. Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie i pogłaskała mnie po głowie. Ostatni raz na nią spojrzałem. Zamknąłem oczy i osunąłem się w ciemność.

Obudziła mnie czyjaś wielka ręka, szturchająca moje ramię. Otworzyłem oczy i ujrzałem Etana, palącego tą swoją wielka fajkę. Twarz miał bardzo poważną, co mnie zaniepokoiło, bo w końcu był on najweselszym człowiekiem w tym mieście. Oczy miał podkrążone i mocno przekrwione. Trzymał je utkwione w jakimś odległym punkcie . Gdybym go zobaczył po raz pierwszy na ulicy, śmiało bym powiedział że to zombie. Jednak ja go znam i widzę, że nie jest z nim najlepiej.

Powoli podniosłem się na łokciach i krzyknąłem. Moje ramię przeszyła fala wielkiego bólu. Etan momentalnie odwrócił się w moją stronę i zatrzymał mnie wpół ruchu.

- Rana jeszcze się nie zabliźniła.

Spojrzałem mu w oczy i pokiwałem głową, układając się wygodnie na poduszkach, a raczej upadając na nie z wielkim impetem. Westchnąłem i podrapałem się zdrową ręką po głowie.

- Ile tu leżę? – spytałem się mężczyzny, ziewając w tej chwili jednocześnie.

- Nie długo – rzekł powoli Etan, wypuszczając z ust kłęby fioletowego dymu, przypominające swoim kształtem liście klonu – Jakiś dzień, nie więcej.

Otworzyłem szeroko oczy ze zdumienia. Widząc to Etan pokręcił głową i włożył sobie ponownie fajkę do ust.

- Miałeś bardzo poważną ranę. Dopiero w ostatniej chwili, wyratowaliśmy cię z łapsk Hadesa. Gdyby nie to, że jesteś wyklętym, pewnie teraz szykowałbym twój pogrzeb – poklepał mnie po nodze i uśmiechną się szeroko, pokazując mi swoje żółte zęby – Ale, jednak nim jesteś i to ci uratowało dupę, smarku.

Na dźwięk tego przezwiska skrzywiłem się. Smark – taki przydomek nadał mi Etan, tłumacząc się mi, że pisklaków jest już zdecydowanie za dużo, a świerzak jest już bardzo przestarzały i mało modny. Smark to co innego. Było jeszcze parę innych propozycji z mojej strony, jednak wszystkie moje próby zmiany tej nazwy, kończyły się zwycięstwem starszego mężczyzny. To takie niby uniwersalne i wyrażające mój obecny stan. Mężczyzna był z tego przezwiska bardzo dumny, w przeciwieństwie do mnie. Ja osobiście wolałem swoje imię. Nie lubię byś porównywany do gili z nosa.

- Co tam się stało? – spytałem się Etana.

Mężczyzna spojrzał na mnie, a jego oczy przybrały fioletowy kolor. Uniósł do góry rękę, a spod jego palców wydostały się małe iskierki, kumulujące się w jednym miejscu. Po chwili powietrze wokół nas lekko się zagęściło i przed nami pojawiła się wielka, czarna plama, przypominająca swoim kształtem prostokąt.

- To - powiedział Etan wskazując dłonią na swoje dzieło – jest coś jakby telewizor, z tą różnica, że na nim pokażą się twoje wspomnienia. My, tutaj na dole, nazywamy to transferem wspomnień – zrobił krótka pałzę i wypuścił z ust dwa czerwone kółeczka.

- A jak niby mają się tam pokazać moje wspomnienia, skoro nic nie pamiętam?

Etan uśmiechną się i poklepał mnie po nodze.

- O to się nie martw. Wystarczy, że przywołasz ostatnie zapamiętane przez siebie wspomnienie, a to cacko resztę zrobi samo – widząc moje zdezorientowanie przewrócił oczami – Co pamiętasz?

Przymknąłem na chwilę oczy przywołując w myślach obraz wielkiej Sali.

- Pamiętam Lucyfera na tronie.. – przerwałem, bo na czarnej plamie pojawił się obraz.

Tak jak przed chwile mówiłem, był na nim Szatan , w towarzystwie Alexis i swojej matki. Po chwili, ujrzałem schodzącą po schodach Ariannę. Wyglądała zachwycająco, i nie tylko ja byłem pod takim wrażeniem. Wokół mnie dało się słyszeć głośne westchnienia i wiele pozytywnych komentarzy, co do jej osoby. Na chwile obraz się urwał.

- Skup się - rzekł Etan.

Zamknąłem mocno oczy i już po chwili obraz znów był widoczny. Byłem w środku pola bitwy. Z każdej strony leżały martwe ciała herosów. Widziałem za moimi plecami Thora, który wymachiwał tym swoim wielkim młotem, oraz Lokiego, wbijającego ostre sztylety w ciało kolejnego napastnika. Był też tam Ares, walczący zacięcie z jakimś elfem, oraz ten japoński bohater, Yamatotakeru, broniący się zaciekle przed grubym krasnoludem. Jednak najgorszym z tych wszystkich widoków, był obraz mojej postaci. Cały płonąłem, o chociaż miałem maskę, mogłem dostrzec wielki uśmiech na mojej twarzy. Moje oczy były tak ciemne, że nie mogłem odróżnić tęczówek od źrenic Zabijanie sprawiało mi radość, a nawet szczęście. Żądza mordu i nieokiełznana we mnie furia, wychodziły ze mnie, tworząc czarny płaszcz za moimi plecami. To nie byłem ja – to była bestia, pragnąca krwi i usuwająca każdego, kto stanie jej na drodze.

- O matko – jęknąłem, a obraz walki zniknął, a wraz z nim zniknęła czarna plama.

Usiadłem na kanapie i schowałem twarz w obydwie dłonie.

- Co to było? – spytałem się drżącym głosem Etana.

Mężczyzna przetarł palcami oczy i utkwił wzrok w pustej przestrzeni przed sobą. Twarz miał jak z kamienia, nie wyrażającą żadnych emocji. Jego oczy były puste i ciemne, jak dziura w asfalcie.

- To był szał - rzekła twardo i zwrócił twarz w moją stronę.

Podniosłem głowę i spojrzałem na niego niepewnie.

-Co to jest do jasnej cholery?

Etan westchnął i powoli powiedział:

- To coś, dzięki czemu wyklęty staje się najpotężniejszy. Połączenie mocy demona i anioła, istna bomba atomowa, niszcząca wszystko na swojej drodze. Jest nie do opanowania i nigdy nie wiadomo, kiedy weźmie nad tobą kontrolę, a gdy już ją przejmie, to stajesz się chodząca maszyna niszczenia, jedyną istotą zagrażającą samemu Bogu– mężczyzna przeniósł wzrok na równoległą ścianę - Obawiałem się, że wkrótce się uaktywni.

- Czyli, że – zacząłem powoli i niepewnie, drapiąc się po głowie – w każdej chwili, mogę się zmienić w to coś i zabijać bez przerwy? – spytałem, nie dowierzając – I nic nie da się zrobić?

Etan pokiwał głową z wielkim sutkiem.

- Przed tobą było tylko dwóch wyklętych, i obydwaj pracowali dla aniołów. Mamy o twoim gatunku bardzo mało informacji, a większość to tylko głupie i nic nie znaczące plotki. Jedynymi osobami upoważnionymi, do poznania tej tajemnicy są archaniołowie.

- Czyli nic nie można zrobić? – spytałem się go, znając już w pełni jego odpowiedź.

- Ta.. – oczy Etana rozszerzyły się mocno i zmieniły barwę na zieloną. Na jego twarzy pojawił się wielki uśmiech, a jego policzki stały się czerwone, jakby były pomalowane farbą.

Mężczyzna podniósł się i szybko podszedł do stojącego za kanapą regału.

- Jest nadzieja – krzykną radośnie i podreptał do mnie z wielką i mocno zakurzona książką, która mogłaby być spokojnie z czasów Kleopatry – Jak mówiłem, dostęp do informacji na temat wyklętych maja tylko anioły, bo tylko one są w stanie otworzyć księgę, w spisaną przez pierwszego wyklętego – szybko przewertował kartki i zatrzymał się na stronie z wielkim portretem. Szybko przeczytał tekst i uradowany uderzył palcem w ostatnie słowo.

- Siłą pomocy anioła nie uzyskamy, ale jest jeden anioł żyjący na odludziu i bardzo przyjazny, w stosunku do obydwu ras – odwrócił księgę w moją stronę i wskazał na chudą postać kobiety, stojącą pomiędzy wojskami aniołów i demonów.

Przyjrzałem jej się. Wyglądała na co najmniej czterdzieści lat. Na jej twarzy było widać liczne zmarszczki i blizny. Muszę przyznać, że kogoś mi przypominała. Spojrzałem Etanowi w oczy, a on uśmiechną się jeszcze szerzej.

- Nie poznajesz jej? – pokręciłem głową, a starszy mężczyzna wybuchną głośnym śmiechem – Wychowywała cię smarku przez tyle lat, a ty jej nie poznajesz?!

Wybałuszyłem na niego oczy i jeszcze raz spojrzałem na postać w książce. Rzeczywiści, te same rysy twarzy, ta sama budowa ciała – tylko te zmarszczki i zielone oczy.

- Czy to jest Frozy? – Etan pokiwał entuzjastycznie głową

- I znowu ta kobieta uratuje ci tyłek dzieciaku, jednak teraz, może być już za późno.

.......

Otworzyłam oczy i rozejrzałam się wokoło. Byłam w swoim pokoju, przykryta kołdrą po samą szyję. Chciałam się podnieść, ale przeszkodził mi w tym rozrywający ból głowy. Opadłam z na poduszki,  i schowałam twarz w dłonie. Czułam się strasznie. Jednocześnie miałam ochotę wybiec stąd i dopaść Lokiego, wymierzając mu karę na która w pełni zasłużył, a z drugiej strony chciałam zapaść się pod ziemię i ukryć gdzieś daleko pod jej powierzchnią. To co mi zrobił, było niewybaczalne. Ale dlaczego nie skończył? Dziura w pamięci utrudniała mi myślenie, jednak byłam pewna, że między mną a nim nic nie zaszło. Więc, co tam takiego się stało?

Usłyszałam obok siebie cichy szelest. Obróciłam głowę i ujrzałam śpiącego, na moim fotelu chłopaka o bardzo wyrazistych rysach twarzy. Miał krótkie blond włosy, zakrywające mu jego zamknięte powieki. Z jego dużych i lekko rozchylonych ust ciekła powoli ślinka. Zakryłam dłonią usta, ukrywając uśmiech. Muszę przyznać, że był zabójczo przystojny. Wysoki ale i chudy, jakby mu się bliżej przyjrzeć. Spod jego T-shirta było widać umięśniony brzuch i całkiem pokaźne mięśnie na rękach.   

Podniosłam się na łokciach, przyglądając mu się baczniej. Wtem, nieznajomy odezwał się cicho.

- Nie ładnie się tak wpatrywać w obcego człowieka – uniósł głowę do góry i uśmiechną się do mnie, ukazując mi swoje białe zęby – Tak nie wypada.

Zarumieniłam się lekko i odwróciłam wzrok lekko speszona. Moje zachowanie rozbawiło chłopaka.

- No, ja wiem jak ty się nazywasz, ale pewnie ty jesteś ciekawa kim ja jestem, co? – nieznajomy puścił do mnie oko.

Spojrzałam na niego z lekkim zażenowanie i przewróciłam oczami.

- Nie znasz może lepszych tekstów na podryw dziewczyny? – spytałam się jego i wbiłam w niego mordercze spojrzenie.

Usta chłopaka wygięły się w jeszcze większym uśmiechu.

- No wiesz, nie na co dzień widzi się dziewczynę, w koronkowym staniku i z tak ładnie umięśnionym brzuchem.

Otworzyłam oczy szeroko i spojrzałam w dół na siebie. Rzeczywiście, miałam na sobie tylko stanik, i to nie byle jaki, ale cały czarny i w dodatku koronkowy. Szybko zakryłam się kołdrą, a nieznajomy wybuchnął głośnym śmiechem, zwijając się w kłębek na fotelu. Moje policzki stały się purpurowe, a moim ciałem przebiegł dreszcz gniewu.

- To wcale nie jest śmieszne – warknęłam – Co zrobiłeś z moją sukienką?!

Chłopak otarł łzę spod oka i wskazał na stojące nieopodal krzesło.

- Musiałem ja z ciebie zdjąć, bo przez tą truciznę pot lał się z ciebie jak woda z mokrej gąbki. Ale nie martw się – puścił do mnie oko – Umiem rozebrać dziewczynę nie patrząc, tak samo dobrze, jak nietoperze radzą sobie w ciemności.

Co za arogancki i bezczelny typek! Gdyby nie brak ubrania i ból rozdzierający mi głowę, podeszłabym do niego i rzuciłabym nim o ścianę, tak samo jak ostatnio bliźniaków. Niestety, o tym mogłam w tej chwili tylko pomarzyć. Moja bezsilność mnie denerwowała.

Spojrzałam na nieznajomego gniewnie.

- Kim ty jesteś?

Chłopak wstał i ukłonił się teatralnie.

- Mam na imię Ian, ale możesz mnie śmiało nazywać swoim wybawcą, i przyszłym narzeczonym, kochanie.

- Że co proszę?! – wrzasnęłam.

Ian wyprostował się i rzekł:

- Już nic nie pamiętasz – podniósł dłoń do głowy i zaczął rozmasowywać sobie skronie – Ach te kobiety, takie niewdzięczne i zapominalskie – spojrzał na mnie, zakrywając ręką perfidny uśmieszek tryumfu – Zaledwie dwadzieścia godzin temu, wyratowałem cię z łap tego oblecha Lokiego, a ty mnie nie pamiętasz?

Pomachałam przecząco głową. Ian westchną i usiadł na brzegu łóżka, łapiąc się za głowę.

- I tyle z udawania bohatera – bąkną pod nosem – Zero wdzięczności.

- Widocznie nie zasłużyłeś – odgryzłam się.

Chłopak podniósł głowę, a z jego twarzy znikną uśmiech.

- Gdyby nie ja, pewnie teraz miałabyś ślub z tym kołkiem, bogiem kłamstw – wycedził.

Wpatrywałam się w niego nieruchomo. Nie miałam zamiaru odpuścić, ale jednak miał rację. Tylko dzięki niemu, Loki mnie nie skrzywdził. Gdyby nie on, pewnie teraz spędzałabym czas ze swoim nowym mężem.

Ian odwrócił się ode mnie i wbił wzrok gdzieś w pustkę przed sobą. Wyprowadziłam go z równowagi i to dało mi nie małą satysfakcję. Ale w mojej głowie toczyła się zacięta bitwa. Dziękować, olać, błagać – za dużo możliwości, zdecydowanie za mało czasu, jakby od tej decyzji zależała moja przyszłość. W końcu odetchnęłam i drżącym głosem odezwałam się do Iana:

- Ja….dziękuje ci, za uratowanie życia – a kiedy się do mnie odwrócił i uniósł lekko brew, uśmiechając się przy tym lekko, odwróciłam się i szybko dodałam – Ale nie myśl sobie, że zrobiło to na mnie wrażenie, bo nie zrobiło.

Chłopak uśmiechną się do mnie.

- Jasne, jasne -  westchną głęboko, i położył się na mojej kołdrze – Na razie tyle wystarczy.

- Nie pozwalaj sobie za dużo – odwzajemniłam jego uśmiech i wyciągnęłam spod niego pościel – A tak poza tym, chciałabym się w końcu ubrać, więc czy mógłbyś wyjść z mojego pokoju? – spytałam się krzyżując ręce na piersi, jednocześnie podtrzymując zakrywającą mnie kołdrę.

Ian skrzywił się i wydął wargi

- Ale tak jest fajnie – powiedział, a widząc jak krew zaczyna we mnie wrzeć, szybko podniósł ręce na znak kapitulacji, i dodał – Już uciekam księżniczko – a wychodząc z mojej sypialni machną ręką, i rzekł – Miło było cię poznać w realu, Arianno.

Spojrzałam na niego i z uśmiechem powiedziałam:

- Mnie ciebie też, Ianie.

Chłopak odwrócił się i wyszedł, a chwile potem złapałam się na słuchaniu jego oddalających się kroków.

….

 

Kryształowa kula zamigotała, a obraz w niej znikł. Mężczyzna o długich platynowych włosach uśmiechną się pod nosem. Był zadowolony, nawet więcej niż zadowolony. Wreszcie wszystko szło po jego myśli, i tym razem nikt mu nie przeszkodzi. Osiągnie swój zamierzony cel, bez względu na liczbę ofiar.

- Wszystko idzie zgodnie z planem – rzekł i odwrócił się do stojącego za nim anioła – Jak zwykle idzie jak z płatka. Ta dziewczyna w krótce będzie nasza.

- Nie wątpię, Michale – rzekł anioł niedbale opierając się o kryształowa ścianę jaskini – Tylko po co ta cała szopka? Nie możemy po prostu wtargnąć tam szturmem i wziąć to co nam się należy?

Miał krótkie, czarne włosy i był ubrany w zwykłą białą koszule, dokładnie  wkasaną w czarne spodnie od bardzo drogiego garnituru.

- Jak zwykle jesteś za bardzo bezpośredni, Gabrielu – powiedział Michał, przeczesując palcami swoje jasne włosy – Potrzebujemy jej dziecka, wyczekiwanego przez nią, pełnego jej miłości, wiesz o tym doskonale. Inaczej z naszego planu zostanie jedno wielkie gówno.

- Nie tak ostro bracie, pamiętaj gdzie jesteśmy.

Archanioł uśmiechną się podle i zaczął się zbliżać powolnymi krokami w stronę Gabriela. Jego długa, biała szata ciągnęła się za nim po ziemi, zostawiając długie smugi na piasku.

- Pamiętam bracie – powiedział klepiąc Gabriela po ramieniu, po czym szepną mu do ucha – Ale czasy się zmieniają, i On tez o tym wie. Niedługo nastanie nowa era. Era, w której to my będziemy panować nad światem, i żaden pieprzony bachor, ani nawet wyklęty nam w tym nie przeszkodzi.

- Zwycięstwo nie jest jeszcze przesądzone, bracie. Dostałeś już nauczkę, pamiętaj o tym.

- Nigdy tego nie zapomnę – warknął Michał, zaciskając mocno palce na ramieniu Gabriela – I myślę, że ten idiota Rafael tez nie zapomni. Pieprzony zdrajca.

- Zważaj na słowa, bracie – sykną anioł, strącając dłoń Michała – Był jednym z nas, i nic tego nie zmieni. Owszem, nie pochwalam tego co zrobił, ale ja przynajmniej się go nie wyrzekłem, jak ty. On po prostu uległ, a my tego nie robimy.

- On złamał zakaz, nic już dla mnie nie znaczy – puścił ramie archanioła i wyszedł z jaskini, rozkładając swoje piękne anielskie skrzydła.

Gabriel pokręcił głową.

- To dlaczego, jego zdrada cię tak boli?

……..

 

Siemanko! Notka jest w końcu, i bardzo przepraszam, że z takim opóźnieniem . Miałam bardzo dużo zajęć i w ogóle…ale w końcu mi się udało! Trochę krócej niż zwykle, ale myślę że wam się spodoba. Pozdrawiam was i ściskam mocno