Rozdział 11 Kara za grzechy

Pierwsze sekundy po przebudzeniu były dla mnie bardzo trudne. Na samym początku oślepiło mnie niewiarygodnie jaskrawe światło oznajmiające wczesny ranek.  Zmrużyłem delikatnie oczy, przystosowywując  do niego wzrok.  Wszystko co zdarzyło się zaledwie parę godzin wcześniej, wydawało mi się jednym wielkim snem. Przetarłem dłonią zaspane oczy  i leniwie przechyliłem głowę w bok, Kąciki moich ust uniosły się automatycznie.  Wspomnienia zaczęły powracać, jak lawina. Jej usta przy moich, nasze dłonie splecione ze sobą, jej ciche jęki i mój urwany oddech. A teraz ona to była. Leżała tuż przy mnie. Głowę miała odwróconą w moją stronę.  Jej mocno potargane włosy zakrywały częściowo rumiane policzki i zamknięte oczy. Satynowa pościel, przykrywająca jej delikatne ciało, unosiła się powoli. Oddychała bardzo płytko. Spojrzałem na jej dłoń, leżącą na moim nagim torsie i delikatnie zsunąłem ją z siebie, po czym powoli zsunąłem się z łóżka. Dziewczyna poruszyła się delikatnie, przekręcając się tym samym na drugi bok. Oderwałem od niej wzrok i podniosłem z podłogi mocno pogniecione spodnie, po czym szybko włożyłem je na siebie. Odwróciłem się i popatrzyłem na Ariannę z góry. Wyglądała tak spokojnie i niewinnie. Promienie słońca delikatnie oświetlały jej twarz, sprawiając że wyglądała na jeszcze bledszą niż w rzeczywistości. Była piękna,  i to niesamowicie. A poza tym, była moja. Na mojej twarzy pojawił się delikatny uśmiech.

Delikatnie wszedłem na łóżko, położyłem się obok niej. Moja dłoń powędrowała do jej pleców, kreśląc na nich małe kułaka. Dziewczyna zadrżała pod moim dotykiem, mrucząc coś pod nosem. Odwróciła się do mnie twarzą i spojrzała na mnie zaspanym wzrokiem. Minę miała bardzo poważną, chociaż mógłbym przysiąc, że przez ułamek sekundy widziałem w jej oczach szczęście. Patrzyła na mnie beznamiętnym wzrokiem, wwiercającym się w głąb mojej duszy.

Oparłem się na łokciu i wyszczerzyłem się do niej.

- Dzień dobry – szepnąłem, puszczając w jej stronę oko.

Arianna pozostała niewzruszona. Zupełnie jak kamienny posąg. Odwróciła się ode mnie i wstała z łóżka, pociągając za sobą pościel. Uważnie śledziłem każdy jej ruch. Zmarszczyłem brwi, lekko zdezorientowany. O co jej chodziło? Czy zrobiłem coś nie tak? A może jej się nie podobało…Nie to wykluczone. Wiedziałem o tym. Byłe stuprocentowo pewien, że ni chodziło jej o to. Ale jeżeli to nie było to, to dlaczego była wobec mnie taka oschła?

 - Co się stało? – spytałem się dziewczyny.

Arianna przerwała na chwilę zakładanie swoich długich trampek, i spojrzała na mnie. W jej oczach zobaczyłem pustkę, jedną wielką czarną dziurę.  Mierzyła mnie wzrokiem przez kilka dłuższych chwil, po czym powróciła do swoich czerwonych sznurowadeł, totalnie olewając moją osobę. Jej ruchy były bardzo stanowcze i szybkie, jakby się czymś denerwowała. Zeskoczyłem z łóżka i podszedłem do niej. Delikatnie dotknąłem jej ramienia, a ona odskoczyła ode mnie jak oparzona, potykając się o stojący nieopodal stołek i tym samym upadając na tyłek. Dziewczyna jęknęła cicho i wstała, rozmasowując sobie obolałe kości, a  ja  popatrzyłem na nią mocno zdziwiony. Założyłem obydwie ręce na piersi, obserwując każdy jej ruch.

- O co ci chodzi? – spytałem się w końcu, z nutka irytacji w głosie – Chyba mam prawo wiedzieć po tym, co zaszło między nami podczas tej nocy.

Dziewczyna zerknęła na mnie kątem oka i przewróciła lekko oczami.

- Nic tu się nie wydarzyło – syknęła  i wbiła we mnie mordercze spojrzenie, a widząc moje wielkie zaskoczenie, dodała – To była tylko chwila słabości, nic więcej. Każdemu zdarza się czasami zapomnieć o racjonalnym myśleniu, i niestety często dochodzi do tego typu wypadków…

 - To co zaszło między nami tej nocy, nazywasz wypadkiem? – jęknąłem.

Nie mogłem uwierzyć w to co słyszę. Więc te wszystkie słowa, obietnice…to była chwila słabości? Czyste kłamstwo? To wszystko co my robiliśmy, było dla niej niczym ważnym? Gdzie się podziała ta dziewczyna, która tak niespodziewanie wbiegła do mojego pokoju, i przez pocałunki szeptała ,,kocham cię ”?

Dziewczyna przygryzła lekko wargę i założyła dłonie na piersi.

- Zrozum, Peterze. To był tylko zwykły seks. Nic nie znaczący stosunek pomiędzy mężczyzną a kobietą. Coś co miało nam obydwojgu sprawić przyjemność, i oderwać nas na chwilę od rzeczywistości. Nic więcej  -ostatnie słowa zabolały mnie najmocniej.

Nie wiedziałem skąd u niej taka zmiana. Miotały mną różnorakie uczucia. Czułem się zagubiony i zdezorientowany, a jednocześnie niesamowicie wściekły. Co chwila popadałem w skrajności  w skrajność. Jedna część mnie chciała na nią nawrzeszczeć, uderzyć ją, sprawić jej ból. Jednak inna część mojej podświadomości, kazała mi stać bezczynnie i wlepiać się otępiale w Ariannę, nic nie robiąc. Ta bezczynność była bardziej przytłaczająca, niż niezręczna cisza panująca wokół nas.

Dziewczyna przechyliła lekko głowę, a na jej twarzy pojawił się sarkastyczny uśmieszek. W tej chwili wydała mi się żywą kopią swojego brata. Ta sama podła twarz i niedbała postawa…teraz nie było żadnych wątpliwości, są ze sobą spokrewnieni.

 - Skoro nie masz mi nic do powiedzenia, to ja już pójdę. Nie będę ci marnowała cennego czasu – wyminęła mnie i skierowała się w kierunku drzwi wejściowych.

 - A i radze ci tego nie rozgłaszać – rzuciła przez plecy – Mogłoby to popsuć nasz reputacje, zwłaszcza że mam zamiar wziąć ślub za parę tygodni.

Poczułem się jakby ktoś wymierzył mi mocny policzek. Odwróciłem się w jej stronę, żeby coś powiedzieć, jednak w tej samej chwili drzwi do mojej sypialni zatrzasnęły się z hukiem. Wpatrywałem się w nie jak idiota, licząc że Ari wróci i wszystko mi wytłumaczy. Że będzie tak jak było dzisiaj w nocy, że znów powie że mnie kocha. Miałem wielką nadzieję, że zaraz wpadnie do mnie i rzuci mi się w ramiona. Miałem nadzieję… a jednak myliłem się. Drzwi pozostały w bezruchu. Minuty leciały nieubłaganie szybko, a po dziewczynie nie było ani śladu. Straciłem ją, tylko nie mam pojęcia dlaczego.  

Zwaliłem się na łóżko i wbiłem wzrok w sufit. Znak na mojej piersi pulsował, sprawiając mi tym samym ból. Zawsze tak było, jak się martwiłem. Jednak teraz ból był zupełnie inny, mocniejszy i bardziej dokuczliwy.

I co jam zrobić?

Odpowiedziała mi głucha cisza. Po chwili, w mojej głowie rozległ się cichy szept.

Już i tak za dużo pogmatwałeś. Najlepiej będzie, jeśli zostawisz sprawę tak jak jest.

Czyli co. Mam udawać, że nic między nami nie zaszło? Że wyśniłem sobie to wszystko?

No….tak.

Przymknąłem oczy i westchnąłem .

Co ją ugryzło?

Nie mam pojęcia. Kobieca logika jest nie do ogarnięcia.

Nie chcę jej ogarniać. Chcę z nią być. Tyle że ona wszystko utrudnia.

To weź się w garść i zabierz za treningi! Jeszcze nie wszystko stracone. Pamiętaj jeszcze o swojej drugiej twarzy.

I co. Może to wygram, a może zostanę zabity przez jednego z tych debili. W efekcie końcowym i tak dowiedzą się, że to byłem ja i ich marny plan się nie udał .A poza tym, jak Ari się dowie, to mnie zabije. To koniec.

Więc się tak po prostu poddajesz?

Chyba tak.

Nie myślałem że z ciebie taki tchórz. Na początku byłeś co prawda nieśmiały i pierdołowaty, ale nigdy się nie poddałeś. Walczyłeś, chociaż byłeś cały czas poniżany. W końcu stałeś się mężczyzną, masz prawie wszystko i chcesz zrezygnować z tego, o co tak gorliwie walczyłeś od trzech miesięcy? Stałeś się parszywym tchórzem, Peterze. Tchórzem i słabeuszem. Jeśli z niej zrezygnujesz, będziesz nikim.

Nikim. Czyli tym kim byłem kiedyś. Ofiarą losu, przynętą na drapieżniki, padliną dla sępów. Ciągle poniżany, bity-totalne zero. Nic nie warty kawałek mięsa. Pamiętam te czasy doskonale, chociaż wydaje mi się jakby to było wieki temu. Ale to się wydarzyło. Byłem słaby, byłem tchórzem. Wątpiłem w siebie i swoje umiejętności. Nie chcę powtarzać tej historii.

To ca mam niby zrobić  robić?

Wygraj dla niej.

……..

Jedyne na co teraz było mnie stać, to bieg. Szybki bieg prosto przed siebie, bez zatrzymywania się. Nie miałam siły nawet opanować łez, płynących mi ciurkiem po obydwu policzkach. Co ja zrobiłam? Nie mam pojęcia. Poszłam za głosem serca , a następnie za krzykiem rozsądku. Zraniłam go, widziałam to w jego błękitnych oczach.  Widziałam jego ból, kiedy powiedziałam że to tylko zabawa., zwykła przyjemność. Nie byłam z nim szczera. Okłamałam go. Ale to wszystko dla naszego dobra. Całej naszej trójki. On nie może się dowiedzieć. Nikt nie może o tym wiedzieć.

Zatrzymałam się dopiero pod wielkim drzewem, niedaleko ogrodu. Mój oddech był szybki i urwany. Serce waliło mi w piersi, i miałam wrażenie, że zaraz z niej wyskoczy. Nie pamiętam, kiedy ostatnio byłam taka zmęczona. Traciłam siły. On mi je odbierał. Oparłam się plecami o pień i powoli osunęłam się na ziemię, chowając twarz w dłoniach. Pozwoliłam łzom płynąc swobodnie.

- Co się stało? – usłyszałam miękki głos tuż nade mną.

Podniosłam delikatnie głowę i zobaczyłam Iana, stojącego tuż przy mnie. Z potarganymi włosami i kilkudniowym zarostem wyglądał jak zbuntowany nastolatek. Jego oczy były wpatrzone prosto we mnie, a jego usta były wykrzywione w lekkim uśmiechu. Otarłam łzy i zmusiłam się do lekkiego uśmiechu.

- Już wszystko w porządku – rzekłam lekko drżącym głosem – Każdy musi czasem się nad sobą po użalać.

Chłopak zamyślił się na chwilę, po czym usiadł obok mnie odgarniając mi z twarzy niesforny kosmyk włosów. Spojrzał mi prosto w oczy i przycisnął moją głowę do swojej piersi.

- Mi możesz powiedzieć – szepnął mi do ucha.

W tej chwili chciałam mu powiedzieć o wszystkim. O Peterze, Lucyferze…o wszystkim.  Po raz pierwszy od dłuższego czasu czułam się bezpieczna i zrozumiana. Przełknęłam zalegającą mi w gardle ślinę  i zamknęłam oczy, oddając się temu przyjemnemu doznaniu. Ian  zaczął delikatnie gładzić moje włosy, szepcząc mi do ucha słowa pocieszenia.

- To powiesz mi? – spytał, przerywając na chwilę i spoglądając mi w oczy.

Przygryzłam lekko wargę, i pokiwałam głową.

- Wiesz, to całe szukanie męża mnie trochę przerosło – kłamstwo przychodziło mi niezwykle łatwo, więc postanowiłam je kontynuować .

Opowiedziałam mu sprawie z Lucyferem, pomijając przyczynę naszej kłótni i ilość roboty związanej z szykowaniem ślubu i następnych zadań. Chłopak słuchał mnie uważnie, odm czasu do czasu kiwając głową. Kiedy skończyłam, na jego twarzy ukazał się szeroki uśmiech.

- Znajdź sobie sekretarkę, która będzie za ciebie odwalać robotę papierkową, a ty sama zajmij się ciekawszymi zajęciami. Na przykład patrzeniem jak trenuję – wyszczerzył się w moją stronę, ukazując idealnie równe, śnieżnobiałe zęby.

Szturchnęłam go lekko w ramię i zaśmiałam się . Ian potrafił mi poprawić humor.

- A niby co jest takiego ciekawego w oglądaniu ciebie? – spytałam, unosząc lekko jedną brew.

Chłopak podrapał się po głowie.

- Jestem tam ja, jestem przystojny i boski  -zaczął wyliczać a ja wy buchnęłam głośnym śmiechem, na co on spojrzał na mnie lekko urażony – Że niby nie jestem boski?

Pokiwałam lekko głową, na co on zrobił minę urażonego psa, a ja zaczęłam się śmiać jeszcze głośniej.

- Zobaczymy komu teraz będzie do śmiechu – warknął i rzucił się na mnie, łaskocząc mnie po brzuchu. Nie spodziewałam się tego ataku, więc runęłam na plecy, przygwożdżona przez gilgoczącego mnie chłopaka. Starałam się mu wyrwać, jednak przygniótł mnie mocno, uniemożliwiając mi gwałtowne ruchy. Pozostało mi tylko śmiać się i błagać o wybaczenie.

- Już proszę cię przestań! – piszczałam jak mała dziewczynka, wyginając się we wszystkie strony.

Ian, przerwał na chwilę i spojrzał mi w oczy.

- A co mi dasz? – spytał się, pochylając się nade mną bardzo nisko, tak że czułam jego ciepły oddech na swojej twarzy.

Jego oczy skierowały się na moje otwarte usta.

- Jestem bardzo wybredny – szepną i pocałował mnie delikatnie w czoło.

Moim ciałem wstrząsną potężny dreszcz, kiedy jego usta, zaczęły przesuwać się w dół. W końcu natrafiły na moje usta i złączyły się w nim w namiętnym pocałunku. Ian puścił moje ręce, i wsuną mi palce we włosy. Całował inaczej niż Peter. Był bardziej zdecydowany i nie wahał się ani na chwilę. Jego usta były chłodne, a nie gorące jak usta wyklętego.

- O matko – wyszeptałam w jego usta a on uśmiechną się lekko, całując mnie jeszcze mocniej.

Nagle usłyszałam głośny krzyk, dochodzący od strony ogrodu. Szybko oderwałam się od Iana i wysunęłam się spod niego. Skierowałam wzrok na obozowisko herosów, starając się zarejestrować jak najwięcej. Uciekający tłum, panika, krzyki, a na samym środku tego całego zamieszania wielkie bestie, przypominająca gigantycznego pająka skrzyżowanego z jadowitym skorpionem.

- Arkany- -wyszeptałam i rzuciłam się biegiem w stronę potwora.

Arkany były mitycznymi stworzeniami, uwięzionymi przez piekielnych łowców już w czasach starożytnych, za panowania króla Salomona. Miały moc wyciągania życia z ofiar, oraz zabierania im magii. Ich ostre jak brzytwa zęby przegryzały wszystko, a  trujący gaz wydobywający się z ich paszczy, palił skórę do żywego mięsa. Były diabelnie niebezpiecznie, dlatego zostaliśmy zmuszeni je zamknąć w podziemiach Tartaru. Myśleliśmy, że mamy już tą sprawę za sobą, a jednak dzisiaj…

Przeskoczyłam przez nadpalone zwłoko jakiegoś żołnierza i z wielkim impetem wskoczyłam na grzbiet jednego z potworów. Bestia ryknęła głośno i zaczęła się rzucać, próbując się mnie pozbyć. Ja natomiast starałam się unikać jego wielkiego żądła, które usilnie chciało mnie przebić. Obróciłam się na plecy i szybko wyszeptałam zaklęcie,  strzelając tym samym kulą ognia, w tył potwora. Arkan zawył z bólu upadł na ziemię, strącając mnie tym samym na ziemię.  Szybko się pozbierałam i ponownie wycelowałam  kulą w potwora, tym razem celując w głowę. Z pod moich palców wyleciały iskierki, i już po chwili bestia wydała ostatnie tchnienie. Rozejrzałam się wokoło., rozeznając się w naszej sytuacji. Bliźniacy i Thor rozprawiali się z wielkim Arkanem, gdzieś na obrzeżach obozu. Roderig, Loki oraz Ares wzięli dwa potwory na lewym skrzydle, a pozostali zajmowali się trzema bestiami w prawym skrzydle obozu. Zaczerpnęłam mocy i pobiegłam pomóc reszcie.

Nagle, coś uderzyło mnie mocno w plecy i upadłam jak długa na ziemię. Jęknęłam z bólu.  Ostatkiem siły, odwróciłam się na drugą stronę  i spojrzałam prosto na wielką bestię, stojącą parę metrów ode mnie. Podniosłam delikatnie rękę i wymruczałam zaklęcie, bariery. Wokół mnie pojawiła się szklana bańka, o średnicy dwóch metrów, oddzielająca mnie od straszliwej bestii. Arkan zawył z wściekłości, rzucając się pędem w moją stronę. Zaczął napierać na barierę swoim ciężarem, starając się pozbyć mojej ochrony. Z jego ust wydobywały się kłęby zielonego dymu. Podniosłam się lekko na łokciach, a z moich ust wydobył się cichy jęk. Przy upadku musiałam zahaczyć o coś nogą, bo teraz leciała z niej obficie krew. Zaklęłam pod nosem.

Potwór znowu rykną, a moja bańka wydała nieprzyjemny dźwięk, oznaczający jaj słabnięcie. Jego pazury, przedarły się przez osłonę, robiąc w niej szereg małych dziur. Uniosłam delikatnie rękę, aby ją wzmocnić, jednak przez ranę na nodze nic nie mogłam wskórać. Bariera słabła razem ze mną. Nagle powietrze wypełniło się przeraźliwym rykiem, i bestia padła martwa na ziemię. Opadłam bezwładnie na ziemię, jednocześnie usuwając bańkę. Po chwili czyjeś silne ramiona, złapały mnie i uniosły nad ziemię. Otworzyłam oczy i spojrzałam na zdenerwowanego Iana.

- Puść mnie – stęknęłam.

Chłopak pokręcił głową i skierował się w głąb obozu. Był cały mokry, a jego oddech był szybki i nierówny.

- W takim stanie? Zapomnij. Najpierw cię opatrzę.

- Nie. Ja chcę wracać – wycharczałam, i zaczęłam głośno kaszleć.

- Słuchaj mnie – warknął chłopak rozglądając się naokoło, w poszukiwaniu bezpiecznego  – W takim stanie, nie możesz nawet ustać, a co dopiero walczyć. Jeden Arkan nadzień wystarczy ci w zupełności. Teraz musisz odpocząć. Czy to jest dla ciebie jasne?

Kiwnęłam lekko głową i zamknęłam oczy. Noga bolała mnie niesamowicie. Nawet nie pamiętam kiedy ostatnio miałam jakąś ranę. Może to było podczas wielkiej bitwy z aniołami? Pewnie gdzieś w tym czasie. Nawet nie pamiętam, kiedy podczas tego zamieszania udało mi się zasnąć.

......

Widziałem jak ten chłopak na nią patrzy. Jak na jego najcenniejszy skarb, jak zdobycz czy łup wojenny. Myślał że należy do niego, że jest jego własnością. A ona? Tego nie wiem. Została ranna. Krwawiła bardzo obficie, o czym świadczyły czerwony ślad, który zostawiała za sobą. Chciałem do niej podbiec, ratować ją, ale przeszkodziło mi w tym wielkie cielsko Arkana, upadające do moich stóp. Jedno moje cięcie, a bestia już nie żyła. I kolejna. I jeszcze jedna. W końcu nie było już żadnego potwora. Wszystkie ciała leżały bezwładnie na placu. Zwyciężyliśmy, pokonaliśmy wrogów. Wokół mnie rozległy się liczne wiwaty i gratulacje. Większość herosów odetchnęła z ulgą i padła na ziemię, dziękując losowi. Jednak mnie obchodziło teraz tylko to, gdzie znajduje się Ari, i kim jest ten chłopak, który ją uratował.

.....

Jak obiecałam, tak słowa dotrzymuję. Oto jest rozdział 11, i to w normalnej długości. Zdziwieni przebiegiem zdarzeń, decyzją Ari? Ja sama jestem zdziwiona. Tak jakoś wyszło, ale chyba tak jest lepiej. No w końcu historia nie może się kończyć po marnych dziesięciu rozdziałach, szczególnie że na scenę nie wkroczyło jeszcze wojsko aniołów :) Mam nadzieję, że wam się spodoba, jak mi i bardzo serdecznie pozdrawiam was kochani !